* * *

From Sonskyf: Godwaan Met vat en voel of maak verwerk 'n mens 'n kwelling of dit wat verdrietig stem. Deur te beproef of deur pret ontdek ons soms 'n natuurwet en so speel-speel word ons heel. Rangskik jy selfs net jou hartseerdae op kaartjies met droë herfsblare en jy - gebroke mens - plaas 'n stuk terug soos drywende kontinente pas en skuif in die laslap van die skilpadrug. * * * From "Ek sien 'n rooi bul storm" : Kiewiet Houd een scherp oogje in het zeil Verdwyn soos 'n kiewiet, 'n sandkorreltjie of 'n vaal koestertjie tussen klip en pol en veld, maar neem alles waar en lê onopsigtelik 'n spikkeleier hier en daar. English translation by Dirk Laurie: Plover "Keep a sharp eye in the sail" (Dutch proverb, motto of the secret service of the ZAR) Vanish like a plover a tiny sandgrain or a pale pipit between stone and tuft and veld, but observe all with care and lay unobtrusively a speckled egg here and there.

From "Skietspoel" : Digter Ek, heerser en spil van die web, hou alles in my wêreld dop. Wat kan ek vang, verorber, berg? Hoe groter des te beter! 'n Vraatsugtige eter? Nee! ek eet proe-proe, dineer op poot en lyf en kronkelbrein. Ek voel my magtig, potig en potent -- as ek hulle rangeer en tel, voel aan die verskeidenheid chitien gesjor met lymtou. Slagoffers in my spenskas wag natuurgetrou -- beelde van Madame Tussaud! * * * From "Uitroep" : Uitstappie Eenkant, tussen die opdrifsels van Houtbaai, klippe en wiere deur koraal aangepak, stap in sy skulp 'n kluisenaarskrap ... Op die strand gaan stap, was om uit jou dop te klim, soos 'n krap met spriet voel-voel die water en die wêreld te verken -- 'n kuur; andersins was jy hermiet geban tot leesure binne vier mure. Teensinnig moes jy verduur: 'n ander aan die motorstuur. Terwyl jou Rottweiler Alpha aan die ane ruik het jy ontluik, mensetaal gebruik. Dan terugtrek, luike toeklap, weer dop, weer kluisenaarskrap.

Die Vereboodskap Aan Hannetjie Schreck Waar is jou skrywe oor 'n veer -- ons wedersydse droomvlugte en gedagtes getranskribeer? Wreed het jy met die aarde gebots, die ewigheid ingetol. Tydens die roudiens het ek gefilosofeer: daar is 'n einde aan wroeging en hartseer, ook aan liggaamspyn; daarom kon ek huis toe gaan sonder 'n enkele traan. Met die opstap na die voordeur vind ek op die grond: 'n duif so pas uit die lug gestort. Nog warm lê sy in my hand maar met oë reeds gebreek en pootjies opgetrek. Skuins rol haar nek en uit haar bek vloei bloed. Ons het kort gelede hier gestaan, onthou ek, op hierdie einste plek. Vol skiet my gemoed: soos destyds met die veer is dit 'n boodskap van jou. Ek vou in my hand jou laaste warm groet.